Οι λευκοί καρχαρίες προτιμούν τις χειμερινές διακοπές

Λίγα είναι μέχρι σήμερα γνωστά για τις μετακινήσεις του μεγαλύτερου κυνηγού των θαλασσών. Έρευνα που βασίστηκε σε ραδιοπομπούς δείχνει τώρα ότι...



οι μεγάλοι λευκοί καρχαρίες της Νέας Ζηλανδίας μεταναστεύουν χιλιάδες χιλιόμετρα κάθε χειμώνα για να ζεσταθούν στα τροπικά νερά του Νότιου Ειρηνικού.

Το τρομακτικό ψάρι αρέσκεται σε εξωτικούς προορισμούς όπως η Τόνγκα, τα Φίτζι και το Βανουάτου, διαπίστωσαν οι ερευνητές του νεοζηλανδικού Εθνικού Ινστιτούτου Έρευνας Νερού και Ατμόσφαιρας (NIWA).

Έξι μήνες μετά την αναχώρησή τους για διακοπές, οι καρχαρίες επιστρέφουν με ακρίβεια στο σημείο όπου οι επιστήμονες τους είχαν παγιδεύσει για να τοποθετήσουν στη ράχη τους τους ραδιοπομπούς.

Η έρευνα προσθέτει νέα στοιχεία για τη ζωή και τις συνήθειες ενός κυνηγού που βρίσκεται στην κορυφή του τροφικού πλέγματος και φτάνει σε μήκος τα οκτώ μέτρα.

«Τα κομμάτια του παζλ άρχισαν να ενώνονται» σχολίασε στο AFP o Μάλκολμ Φράνσις, επικεφαλής της μελέτης του NIWA.

«Γνωρίζαμε ότι οι περισσότεροι από τους λευκούς καρχαρίες μας αποδημούν από τη Νέα Ζηλανδία στη διάρκεια του χειμώνα και ταξιδεύουν χιλιάδες χιλιόμετρα για τροπικές διακοπές».

»Τώρα ανακαλύπτουμε ότι πολλοί, ίσως και όλοι τους, επιστρέφουν με ακρίβεια στο ίδιο μέρος της Νέας Ζηλανδίας».

Οι ερευνητές σημάδεψαν 27 καρχαρίες έξω από το νησιά Στιούαρτ και Τσάταμ της Νέας Ζηλανδίας, στα οποία οι μεγάλες αποικίες φώκιας προσελκύουν τους θηρευτές.

H παρακολούθησή τους έδειξε ότι οι καρχαρίες καταδύονται σε βάθη μέχρι 800 μέτρων, όπου πιθανότατα κυνηγούν καλαμάρια και ψάρια μεγάλου βάθους.

Αν και η φετινή αποστολή κατέγραψε περισσότερους μεγάλους λευκούς σε σχέση με πέρυσι, οι επιστήμονες δεν είναι σε θέση να εκτιμήσουν το κατά πόσο ο πληθυσμός τους έχει όντως μεγαλώσει.

Η επίσημη Κόκκινη Λίστα των απειλούμενων ειδών κατατάσσει το μεγάλο λευκό καρχαρία (Carcharodon carcharias) στα «ευάλωτα» είδη.

Το ψάρι ζει έως 50 χρόνια και ωριμάζει σε μεγάλη ηλικία. Είναι ωοζωοτόκος, δηλαδή επωάζει τα αβγά του μέσα στο σώμα του και γεννά αυτόνομα μικρά -περίπου δέκα κάθε δύο με τρία χρόνια.

Ο χαμηλός ρυθμός αναπαραγωγής σημαίνει ότι οι πληθυσμοί του είδους δεν ανακάμπτουν εύκολα.